علی «بچه های آسمان» همچنان «کتونی» می پوشد و بغض می کند
کمتر علاقه مند سینمایی است که فیلم «بچه های آسمان» ساخته مجید مجیدی را ندیده باشد، همان فیلمی که برای اولین بار سینمای ایران را به جمع پنج فیلم نهایی اسکار بخش غیر انگلیسی زبان رساند، البته اهمیت این فیلم در حدی است که به عنوان یکی از درس های ادبیات مقطع دبیرستان تدریس می شود.
و قطعا کسی «علی کوچولو»ی این فیلم را فراموش نکرده است، همان که تلاش کرد در مسابقه دو سرعت، دوم شود و یک عدد کفش «کتونی» جایزه بگیرد. علی «بچه های آسمان» که آن زمان ۹ سال بیشتر نداشت، امروز ۲۶ سال دارد و در گوشه ای از این تهران بزرگ به نقاشی ساختمان مشغول است و همچنان آرزو دارد، روزی دوباره مقابل دوربین فیلمی برود.
فرخ هاشمیان را به سختی پیدا کردیم. برای به دست آوردن نشانی از او به سراغ عوامل «بچه های آسمان» رفتیم و در نهایت رضا ناجی که در آن فیلم برای اولین بار مقابل دوربین رفته بود ، ردی برایمان پیدا کرد.
با فرخ هاشمیان یا همان علی «بچه های آسمان» در خانه ای در جنوب شهر که مشغول نقاشی بود، قرار گذاشتیم، خودش هم معتقد است: ترکیب چهره اش تغییر نکرده و تنها کمی پیر شده است.
هاشمیان که در کنار صاحب کارش مشغول رنگ آمیزی ساختمان نوسازی بود، گفت: هرکه می فهمد من آن بازیگر هستم باورش نمی شود و می گویند فکر می کردیم این پسر الان به کجا رسیده، سوپراستار شده است! کسی فکر نمی کند کار امروزم این باشد و نقاش ساختمان شده باشم و برای من هم خیلی سخت است، چون علاقه اصلی ام به سینما بود.
وی با اشاره به نحوه انتخابش برای بازی در فیلم «بچه های آسمان» یادآور شد: کلاس سوم دبستان بودم و داشتیم خانه مان را می ساختیم و یکسالی در خیابان «قصرالدشت» خانه ای را اجاره کرده بودیم. در مدرسه کلاس نقاشی داشتیم و من همیشه در این درس ضعیف بودم. دفتر نقاشی ام را همراه نبرده بودم و وقتی خانم معلم این موضوع را فهمید، بسیار گیر داد و من را دعوا کرد. من هم گریه ام گرفته بود که همان موقع آقای مجیدی به همراه دو نفر دیگر به کلاس ما آمدند. ابتدا فکر کردم بازرس هستند و تا من را دیدند گفتند؛ بیا پایین.
هاشمیان ادامه داد: رفتم و شروع به سوال کردن از من کردند و درباره علاقه ام به بازی کردن پرسیدند. از من تست گرفتند و نهایتا خوششان آمد و حس گریه ای که به دنبالش بودند را به خوبی درآوردم. در نهایت آدرسم را گرفتند و رفتند و بعد از دو، سه روز برای اجازه گرفتن به مغازه پدرم رفتند.
وی با بیان اینکه در طول دو هفته، توسط سیروس حسن پور و جواد کاسه ساز برای اینکه مقابل دوربین برود،حاضر شده است ، گفت: در پارک «لاله» تمرین می کردیم تا فیلمبرداری آغاز شد و دیالوگ ها را همانجا می گفتند و من هم تکرار می کردم. قرار بود فیلمبرداری یک ماه طول بکشد اما چهار ماه طول کشید و آنقدر برایم سخت بود که مریض شدم و چند روزی نتوانستم کار کنم.
هاشمیان گفت: برای اینکه به درسم لطمه نخورد برایم معلم خصوصی گرفته بودند. ساعت شش صبح بلند می شدم تا ساعت حدود هفت و نیم معلم داشتم و بعد راننده می آمد و سر فیلمبرداری می رفتم. آنقدر درسم خوب بود که با همان حدود یک ساعت راه می افتادم و مشکلی در مدرسه پیدا نکردم.
هنوز هم که یادم می افتد،پایم درد می گیرداو سخت ترین صحنه های این فیلم را سکانس های مربوط به مسابقه دو دانست و گفت: آن صحنه ها برایم بسیار سخت بود و هنوز هم که یادم می افتد پاهایم درد می گیرد.
هاشمیان با اشاره به صحنه هایی از فیلم «بچه های آسمان» که به آن علاقه دارد، یادآور شد: آن صحنه ای که پایم را در حوض گذاشته و ماهی ها دور آن جمع می شوند را بسیار دوست دارم. صحنه ای که با سختی گرفته شد. اول شیشه گذاشتند تا ماهی ها یکجا جمع شوند اما با برخوردشان شیشه را می انداختند. در نهایت اصغر نژادایمانی زردچوبه به همراه خمیر نان بربری به پایم مالید و بوی آن که پخش شد، ماهی ها به سمت پایم آمدند و آن صحنه را گرفتند.
او به اولین باری که فیلم را به روی پرده دید، اشاره کرد و گفت: فیلم را در جشنواره دیدم و از اینکه «بچه های آسمان» این همه سروصدا کرد و از آن لذت می بردند، خیلی خوشحال بودم.
۱۰۰ هزار تومان دستمزد گرفتمهاشمیان ادامه داد: برای بازی در «بچه های آسمان» ۱۰۰ هزار تومان دستمزد گرفتم که آن را به پدرم دادم. البته آقای مجیدی این دستمزد را به زور به من داد.
بازیگر «بچه های آسمان» همچنین یادآور شد:بعد از فیلم شناخته شده بودم و وقتی من را می دیدند، خوشحال می شدند. هم کلاسی ها و دوستانم هم خیلی من را تحویل می گرفتند اما خودم را برایشان نمی گرفتم.
اگر سوفیا لورن نبود،«بچه های آسمان» جایزه می گرفتاو در ادامه با یادآوری خاطره رفتن فیلم «بچه های آسمان» به اسکار، ادامه داد: خیلی حس غرور داشتم و معتقدم اگر سوفیا لورن مسئول دادن آن جایزه نبود «بچه های آسمان» جایزه می گرفت اما آن را به فیلم دیگری دادند.
تنها من بازیگر نشدمهاشمیان با بیان اینکه بعد از «بچه های آسمان» تنها در یک فیلم کوتاه بازی کرده است ، ادامه داد: دیگر پیشنهاد بازی نداشتم. متاسفانه از کسانی که با مجید مجیدی کار کردند تنها من بازیگر نشدم و افرادی مانند رضا ناجی و حسین عابدینی در سینما ماندند.
وی درباره ارتباطش با عوامل «بچه های آسمان» بعد از فیلمبرداری گفت: از روزی که فیلم در جشنواره فیلم فجر نمایش داشت دیگر آقای مجیدی را ندیدم تا سال ۸۷ که با آقای ناجی به سینما «فرهنگ» رفته بودیم تا «آواز گنجشک ها» را ببینیم. ابتدا من را نشناخت و بعد شناخت و حال و احوال کرد. من از سال ۸۶ تنها با رضا ناجی ارتباط دارم. فیلم مستندی از «بچه های آسمان» در تلویزیون پخش شد که از بین آنها فقط من نبودم. در آن برنامه آقای ناجی پیغام داد که اگر این برنامه را دیدم تماس بگیرم، چون هیچ خبری از من نداشتند و حتی نمی دانستند زنده هستم و در ایران زندگی می کنم.
هاشمیان ادامه داد: یکی این برنامه را دید و به من خبر داد و به شبکه چهار زنگ زدم و بالاخره رضا ناجی را پیدا کردم و الان بیشتر به صورت تلفنی در تماس هستیم. از کسی هم که نقش خواهرم را بازی می کرد، خبر ندارم و نمی دانم الان کجاست.
معتقد بودم بازیگری در خونم استوی به اتفاقاتی که برایش پیش آمد و باعث کم شدن علاقه اش به سینما شد اشاره کرد و گفت: می خواستم به هنرستان صدا و سیما بروم که به خاطر یکسری لج و لجبازی ها نشد و مدیرمان تایید نکرد. به شرکت های تولید فیلم می رفتم که آنها هم من را سرکار می گذاشتند. بازیگری را دوست داشتم و معتقد بودم در خونم است و استعداد ذاتی من بود.
بازیگر فیلم «بچه های آسمان» ادامه داد: یکبار هم در شبکه ۳ آشنا پیدا کردم و پیش بیژن بیرنگ رفتم که او من را به مسعود رسام معرفی کرد و در نهایت هم هیچ اتفاقی نیفتاد. روزی هم به «سیما فیلم» رفتم و با یک بازیگر مطرحی صحبت کردم که او بدجوری من را ضایع کرد و گفت؛ دلیل نمی شود یک فیلم بازی کرده ای و دیگر بازیگر شده ای. آن موقع ۱۵، ۱۶ سال داشتم و در سن بلوغ بودم و به بدنسازی هم می رفتم که این صحبت آن بازیگر برایم خیلی سنگین بود و از این حرفه متنفر شدم.
وی افزود: از آن به بعد هیچ وقت پی بازیگر شدن را نگرفتم و حتی جایی می رفتیم از دوستانم می خواستم، نگویند بازیگر «بچه های آسمان» هستم.
هاشمیان گفت: انتظار داشتم آقای مجیدی از من حمایت کند تا بازیگر شوم و من را به دوستانش معرفی کند. رضا ناجی برایم تلاش زیادی کرد اما اتفاقی نیفتاد. آنقدر اعصابم خورد شده بود که حتی پوستر فیلم که به دیوار اتاقم بود را پاره کردم.
وی خاطر نشان کرد: تنها جایی که حضورم در «بچه های آسمان» به کمکم آمد، هنگام استخدام در شرکت «روغن نباتی» بود که وقتی گفتم بازیگر «بچه های آسمان» هستم استخدامم کردند، البته ابتدا باور نکردند و همان موقع در گوگل اسم من را چک کردند و دیدند راست می گویم. البته مشکلاتی پیش آمد و از آنجا بیرون آمدم.
هاشمیان درباره فعالیت این روزهایش گفت: تقریبا ۱۲ سال است که در کار نقاشی ساختمان مشغول به کار هستم و چند وقتی هم هست که متاهل شده ام و با دختر همسایه مان ازدواج کرده ام.
وی با اشاره به عکسش که در کتاب درسی دوم دبیرستان چاپ شده است، گفت: از سال ۷۵ «بچه های آسمان» یک درس شده است و در مقطع دبیرستان تدریس می شود و از اینکه عکس من هم در این کتاب است، بسیار خوشحالم.
بازیگر «بچه های آسمان» ادامه داد: دوباره به بازیگری علاقه مند شده ام و در خودم می بینم بازیگر خوبی شوم و دوست دارم یک بار دیگر این فرصت نصیب من بشود و دیگر آن را به راحتی از دست نخواهم داد.
وی افزود: به عشق فیلم «بچه های آسمان» همیشه «کتونی» پایم است و انواع و اقسام کتونی ها را می پوشم. هنوز هم «بچه های آسمان» را می بینم بغض می کنم و همه کار برایم خاطره است.
صاحب کار هاشمیان هم که در طول این گفت وگو پا به پای او مشغول کار بود به اظهار نظر پرداخت و گفت: موقعی که پیش من آمد تا مدت ها نمی دانستم بازیگر است و بارها از او خواسته ام این فیلم را بیاورد تا ببینم اما نیاورده است . من او را به اندازه پسرم دوست دارم و حتی خودش هم به من «آقا» می گوید. از ساعت ۶ صبح تا ۹ شب مشغول به کار هستیم و از کارش راضی هستم و هرچه می گویم نه نمی گوید. هیچ موقع هم برایم فیلم بازی نکرده است. از اولین روز به او گفتم اگر می خواهی دروغ بگویی با من کار نکن.
هاشمیان در پایان با ابراز خوشحالی از این گفت وگو، ادامه داد: موقعی که تماس گرفتید، خیلی خوشحال شدم که هنوز کسی به یادم هست. یک بارهم از تلویزیون آلمان و یک بار هم مجله ای از «کلمبیا» به سر کار من آمدند و گفت وگو کردند. سالی یکبار یادم می افتند و می آیند عکس و فیلم می گیرند اما هیچ اتفاقی برایم نمی افتد.
ایسنا
