پاسخ مشاور: قهر کردن با همسر می‌تواند عادتی باقی‌مانده از دوران کودکی باشد که هنوز هم کارکردهایی برای افراد دارد و ممکن است قابلیت جلب توجه یا کنترل طرف مقابل را داشته باشد اما قهر به صورت مکرر بسیار مخرب است. همسرانی که زیاد قهر می کنند، از نظر احساسی و عاطفی و سپس از نظر زناشویی، حمایتی و… از هم دور می‌شوند. قهر کردن، ناشی از رشد ناکافی شناختی و کمبود توانمندی در استدلال و حل مسئله است.
بهترین راه در روابط زوجین این است که مسئله طی گفت‌وگو طرح شود و هر یک به طرح دیدگاه‌های خود بپردازند و به دیدگاه متفاوت طرف مقابل نیز توجه کنند (لزومی ندارد من و همسرم مثل هم فکر کنیم). پس از طرح دیدگاه‌ها، راه حل‌های قبلی و میزان سود و زیان آنها بررسی می‌شود و سپس برای مسئله مورد نظر با همفکری یکدیگر، راه حل جدیدی پیدا می‌کنند.
به جای قهر سکوت کنید
با این روش، سلام کردن، خداحافظی کردن، اطلاع دادن به همسر در زمان ترک منزل (برای کار، خرید و…)، اعلام ساعت بازگشت و… اصولی خواهد بود که برای قاعده سکوت گذاشته می‌شود و بخش‌های دیگر رابطه را خراب نخواهد کرد.
عامل ایجاد یک مشکل، یک نفر نیست و همیشه دو یا چند نفر در بروز مشکل نقش دارند. از این رو، دنبال مقصر گشتن کمکی به حل مسئله نمی‌کند و هر کس باید مسئولیت خود را بپذیرد. زوج موفق زوجی هستند که در زمان بروز مشکلات، هر کدام بصراحت اعلام کند که «مسئولیت این بخش از مشکل به عهده من است!» و به همسرش بگوید «من درباره فلان موضوع فکر کردم و متوجه شدم مسئولیتش با من است و بابت این موضوع بخصوص، معذرت می‌خواهم.»
گاهی هم یکی از همسران، رفتاری پرخاشگرانه دارد که لازم است به همسرش توضیح دهد «بابت رفتار پرخاشگرانه‌ام معذرت می‌خواهم».
تقسیم برخی مسئولیت‌ها و مشارکت هر دو نفر در مسائل زندگی نیز می‌تواند مؤثر واقع شود. رفتارهای غیر کارکردی و مخرب مثل سرزنش، تهدید، غرغر کردن، تنبیه و به طمع انداختن همسر برای انجام کارها و مسخره کردن و بیان نقاط ضعف خود و خانواده همسر بسیار مخرب است. با این حال، در صورتی که این رفتار اثر چندانی نداشت، مراجعه به مشاور و روانشناس و طرح نظرات و دیدگاه‌ها می‌تواند آثار مطلوبی در روابط زوجین بگذارد.
