"
دلسوز و مهربان بودن با خود" مفهومی است که برای بعضی از افراد
خودشیفتگی و
خودپسندی را تداعی می کند. البته امروزه در
تربیت و
پرورش کودکان یک تغییر دیدگاه وجود دارد که سعی می کنند راهکارهایی را در جهت افزایش
اعتماد بنفس در کودک به کار ببرند، البته گاهی زیاده روی در این امر نتیجه عکس داده، کودکان بیش از حد مغرور بار می آیند، به طوری که فقط به نیازهای خودشان فکر می کنند و به هیچ کس غیر از خودشان اهمیت نمی دهند.
به همین خاطر به جای افراط در جهت نیازهای شخصی بی اهمیت، روانشناسان در حال حاضر روش هایی را تجزیه تحلیل می کنند که افراد با روش هایی سازنده تر و به دور از خود پرستی با چالش های زندگی مواجه شوند. این نه تنها دارای
اثرات مثبت بر روی فرد است، بلکه آن ها را مقاوم تر و خود باورتر می سازد، انسجام و وحدت جامعه را نیز به واسطه پرورش افرادی با همدلی بیشتر و خود پسندی کمتر، بیشتر می کند.
مفهوم "دلسوز و مهربان بودن با خود"
یعنی بتوانیم درد و رنج خود را با آغوش باز پذیرا باشیم، نه این که از آن فرار کنیم. سعی کنیم با خودمان مهربان تر باشیم تا بتوانیم درد و رنجمان را کم کنیم و یا آن را درمان کنیم. یعنی بتوانیم مشکلات،
عدم موفقیت و
شکست هایی که داریم را بدون قضاوت درک کنیم. بنابراین تجربه های شخصی ما به عنوان بخشی از تجربه انسانی بزرگ تر محسوب می شوند.
مهم ترین روش برای رسیدن به این مرحله، تمرین کردن آن با
تمرکز و توجه است. یعنی از آن چیزی یا کسی که تأثیر مخربی روی احساسات و درک ما دارد ( و واکنش ما نسبت به آن موجه است)، آگاه و
هوشیار باشیم. وقتی با مشکلات، درد و رنج های خود، با مهربانی و دلسوزی روبرو می شویم و دیدگاه های سازنده تری را برای مبارزه با آن ها به کار می بریم، می توانیم شروع به درمان و التیام کنیم.
وقتی بتوانید با خودتان مهربان و دلسوز باشید، 4 اتفاق مهم در زندگی شما می افتد، در متن زیر آن ها را بخوانید.
1.با خودتان صادقانه تر و رک تر می شوید.
مهربان و دلسوز بودن با خود، به شما اجازه می دهد تا با مشکلاتتان با صبر و حساسیت بیشتری روبرو شوید. احساساتتان را متعادل کنید، طوری که تمام این مشکلات و مراحل را با روشی سالم تر و متعادل تر تجربه کنید. می توانید شدت و مدت آن ها را خودتان مدیریت کنید و در برابر آن ها تسلیم نشوید. اما همزمان خودتان را نیز کنترل کنید که افراط نداشته باشید.
2.با دیگران نیز همدل تر و مهربان تر می شوید.
وقتی احساساتتان را به دیگران منعکس می کنید، میل به همدلی و یکدلی در شما افزایش پیدا می کند. نه تنها واکنشتان نسبت به شرایط دشوار و نامطلوب را تشخیص می دهید، بلکه یاد می گیرید نسبت به درد و رنج دیگران نیز هوشیار تر باشید. تمرین کردن میزان حساسیت تبدیل به یک عادت جدید می شود. دیگر خودتان را با دیگران مقایسه نمی کنید و به دیگران حسادت نمی کنید یا نسبت به موفقیت آن ها غبطه نمی خورید. در عوض از موفقیت های آن ها لذت برده و از ضرر و زیان و شکست های آن ها ناراحت می شوید.
3.راحت تر می توانید مسائل بیهوده را رها کنید.
هنگامی که تجربه سختی را پشت سر می گذارید، فکر می کنید شکست خوردید و و مدام از خودتان انتقاد می کنید. ما اغلب خودمان را با دیگران مقایسه می کنیم و این باعث می شود بیشتر از خودمان نا امید شویم. بتدریج این کار تبدیل به یک چرخه می شود. هر چه بیشتر خودمان را قضاوت کنیم، احساس بدتری نسبت به خودمان داریم و روز به روز بیشتر خودمان را تحقیر می کنیم. اما وقتی با خودتان مهربان و دلسوز باشید، راحت تر می توانید این مسائل را نادیده بگیرید و در مسیر خود قدم بردارید. با خودتان به صلح می رسید، چه شرایطتان سخت و طاقت فرسا باشد، چه خوب و رضایت بخش. درک این مطلب که همه چیز موقتی است باعث می شود تا لحظه حال برای شما ارزش بیشتری داشته باشد، چون زودگذر است. در این صورت بدترین اتفاق هم برای شما قابل تحمل می شود و بهترین اتفاق شگفت انگیز و رضایت بخش می شود.
4.تغییرات را بهتر می پذیرید
وقتی این ویژگی را تمرین می کنید، انعطاف پذیرتر می شوید و دوست دارید زندگیتان تنوع داشته باشد و تجربه های متفاوتی داشته باشید. در این صورت نه تنها از تغییر استقبال می کنید، بلکه در زندگی خود همیشه به دنبال آن هستید، چون همان چیزی است که باعث
رشد و پیشرفت شما در زندگی می شود. تغییر سخت است و نیاز به تعهد و انرژی دارد، ولی زمانی که شما بخواهید برای پیشرفت شخصی خود تلاش کنید، در کنار آن یاد می گیرید که در چه شرایطی بایستید و سهمتان را از زندگی بگیرید. آسایش و راحتی در زندگی هر کسی ضروری است و این که یاد بگیرید در لحظه حال زندگی کنید، کسی که هستید یا جایگاهی که هستید را دوست داشته باشید، بدون افراط یا تفریط، و این همان
آرامش درونی است.
