داستان این من و این تو
قسمت سی و سوم
بخش چهارم
سه روز بعد من داشتم با پرویز خان حساب و کتاب می کردیم که تلفنم زنگ خورد .
رعنا بود گوشی رو بر داشتم و گفتم : جانم خوبی ؟ ...
صدای ضعیف و ناتوان رعنا اومد و فقط گفت : زود بیا سینا ....
پرسیدم : چی شده حالت خوب نیست ؟
آهسته و از ته گلو گفت : یاس تنهاست ... زود باش ...
گفتم : گوشی رو قطع نکن با من حرف بزن ...
داد زدم : رعنا با من حرف بزن ... رعنا حرف بزن ... یک چیزی بگو ...
من می دویدم و پرویز خان هم پشت سرم ...
ولی اون نمی تونست چیزی بگه صداش در نمی اومد ... با عجله خودمون رو رسوندیم خونه ...
رعنا جلوی در آشپزخونه از حال رفته بود و یاس گریه می کرد ...
رعنا رو از زمین بلند کردم و به آغوش گرفتم و گفتم : شما مواظب یاس باش ...
من می برمش دکتر ...
گفت : الان نسرین می رسه تو برو منم میام ...
تا از آسانسور اومدم پایین و اونو سوار ماشین کردم هزار سال به من گذشت ...
به سختی نفس می کشید و نگاه بی فروغی داشت ...
خودمم باور نمی کردم که اونطورگریه کنم ...
رعنا رو صدا می کردم : تو رو خدا چشمتو باز کن ... خواهش می کنم رعنا به خاطر من ...
اونقدر چشمم پر از اشک بود که نمی تونستم جلوی خودمو ببینم ...
به بیمارستان که رسیدم دوباره بغلش کردم و دیدم نفس نمیکشه ...
داد زدم : کمک کنین ... تو رو خدا یکی به من کمک کنه ...
فورا اونو بردن به بخش مراقبت های ویژه ...
نمی دونم اون واقعا نفس نمی کشید یا من اینطوری تصور کردم ...
برای همین هی می پرسیدم : حالش خوبه ؟ تو رو خدا بهم بگین زنده است ؟
کمی بعد پرویز خان رسید زنگ زدم به سارا و گفتم : به مامان بگو بره پیش یاس ، رعنا حالش بد شده ...
گفت : ای وای کاش بهت گفته بودم چند بار اینطوری شده ولی قول گرفته بود به تو نگم ...
داد زدم سرش : احمقِ بی شعور ... مگه تو نمی دونستی اون مریضه ؟ باید به من می گفتی ....
و برای اینکه بیشتر عصبانی نشم گوشی رو قطع کردم ...
ای خدا چرا اینا ایقدر نفهم هستن ... چیکار کنم ...
خدایا نجاتش بده ...
ناهید گلکار
