گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت چهل و هفتم
بخش اول
گفت : لیلا از کجا فهمیدی منم ؟
گفتم : همینطوری حدس زدم , چون این موقع شب کسی اینجا زنگ نمی زنه ... آقا هاشم , شما کیبر می گردی ؟ ...
خوشحالی که توی صداش بود رو می فهمیدم ...
گفت : تو خوبی لیلا ؟ اوضاع روبراهه ؟
دستم می لرزید ... می ترسیدم گوشی رو قطع کنه و من نتونم حرفم رو بهش بزنم ... تند تند گفتم : آب انبار رو خالی کردیم و آبِ تمیز انداختیم ...
آقای مرادی این کارا رو کرد ... بچه ها اسهال شدن , خیلی مریض بودن ... دکتر اومد ... من براشون کته درست کردم با ماست بهشون دادم ...
قراره آخر ماه ببرمشون برای امتحان ... می دونین امتحان زهرا با مال من یکی شده ... باید یکی دیگه باهاش بره ...
آخ , نمی دونین آقا هاشم چقدر سرم شلوغه ... هر چی بچه تو شهر یتیم می شه میارنش اینجا , الان صد و پنجاه و نه تا بچه داریم ...
چند تاشون خیلی بی تربیت و بددهن هستن , دارن بچه های پرورشگاه رو خراب می کنن ...
تمام وقت منو می گیرن ...
هاشم داد زد : لیلا ؟؟ لیلا خانم ... ساکت باش بذار حرفم رو بزنم ... چیکار داری می کنی ؟
چیزی شده ؟ چرا اینقدر عصبی هستی ؟
گفتم : نه , مگه چیکار کردم ؟ دارم بهتون گزارش می دم ...
گفت : لازم نیست , ولش کن اینا رو ... نمی دونی چقدر خوشحالم صداتو می شنوم ... دلتنگت شده بودم ... من زنگ زدم بهت بگم جایی که هستم فعلا تلفن نداره ...
من برات نامه نوشتم , دیروز پست کردم ... تو هم هر چی می خوای بگی , تو نامه برام بنویس ...
پرسیدم : آقا هاشم اینطور که معلومه حالا حالاها برنمی گردین !!
گفت : یکم طول می کشه ... ولی تموم می شه و سعی می کنم هرچی زودتر اینجا رو سر سامون بدم و بر گردم ... نگفتی خودت خوبی یا نه ؟
گفتم : من خوبم ... شما چی ؟ خوبین ؟
ناهید گلکار
