گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت نود و دوم
بخش پنجم
نشستم و گفتم : همیشه خاله می گفت دلم روشنه ... تا حالا معنی این حرف رو نمی دونستم , ولی امشب فهمیدم ... دلم روشنه که فردا یک راهی پیدا می کنیم ...
گفت : لیلا نترسی , ولی هیچ راهی نیست ... کوچه تا بالای دیوار پر از برف شده ... اگر آفتاب بشه , شب یخ می زنه و دیگه تا آخر زمستون کاری نمی شه کرد ...
من سه تا زن رو چطوری تو این سرما از وسط این برف ببرم ؟
صبح اول وقت باید راه بیفتم تا شب نشده یک کاری بکنم ...
می دونی بیشتر از هر چیزی , الان از دست مادرم ناراحتم ... دیدی چطوری ما رو راهی کرد بدون اینکه فکر کنه داره جون ما رو به خطر میندازه ؟
گفتم : ببخشید , ولی من از اینکه اومدیم اینجا خیلی خوشحالم ... حتی دارم فکر می کنم بیایم اینجا زندگی کنیم ...
منم مثل تو احساسم در مورد تو خیلی بهتر شده ...
خندید و دستش دراز کرد طرف من و گفت : بیا اینجا ببینم ... بیا تو بغلم ... خوب که گفتی دلت روشنه , آره ؟ ... قربون اون دلت برم ...
گفتم : حالا می خوام یک چیزی بهت بگم که شاید امشب دل تو هم روشن بشه و دیگه فکر و خیال نکنی ...
شایدم مثل من خیلی خوشحال شدی ... ولی قول بده فقط من بدونم و تو ...
بازومو گرفت و منو کشید تو آغوشش و گفت : بگو ببینم اون چیه که می تونه منو الان خوشحال کنه ؟
گفتم : داری بابا میشی ...
گفت : چی ؟ چی گفتی ؟ یک بار دیگه بگو ؟ ...
گفتم : داری بابا میشی ...
با صدای بلند گفت : وای خدا ... وای خدا جون ... لیلا ... چی میگی ؟ از کِی می دونی ؟ ای وای خدا , ممنونم ... شکرت خدا ... الهی شکر ....
گفتم : آروم باش ... هاشم بیدار میشن , ساکت ...
از جاش بلند شد و دور خودش چرخید و با دو دست صورتشو چند لحظه گرفت و خم شد و بعد سرشو رو به آسمون کرد و داد زد : خدایا شکر ... ممنونم خدا ...
ناهید گلکار
