شعر و شیدایی

                        

او اوه شعر وششششششششششيدايي
چه اسمي نازي جان

ﺩﻟﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ
ﺗﻮ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭼﯿﺴﺖ ؟!
ﺑﻬﺎﻧﻪ
ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ
ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﯿﺲ ﻣﻦ ﻣﯿﺪﺯﺩﺩ
ﺑﻬﺎﻧﻪ
ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻧﺒﻮﻫﯽ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﭘﯽ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﺮﺩﺍﻧﺪ
ﺑﻬﺎﻧﻪ
ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺒﺮﯾﺴﺖ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ
ﺗﺎ ﮔﻼﯾﻪ ﺍﯼ ﻧﮑﻨﻢ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ...

شک ندارم که تو مانند خودم دلتنگی
با جهانی جهت دیدن من در جنگی

شک ندارم که دل شیشه ای شفافت
خورده ازغربت ودوری،به میانش سنگی

گرچه دوریم و ز دیدار رخت محرومم
در دلم میشنوم از نفست آهنگی

ازغم دوری توحال خوشی دردل نیست
شادم اما که تو با قلب خودم همرنگی

تو را....!!!!
تمامی تو را...!!!!
نگاه مهربانت را....!!!!!
غرورنهفته درصدایت را...!!!!
خستگی هایت را....!!!!!

همه را در امن ترین جای دلم جای می دهم

و هرصبح سرک می کشم به این دارایی عزیز،،،،

وشبها هوشیار ونگهبان به خواب می روم،،،

و اگرکسی بپرسد شغلت چیست؟؟؟

پاسخ میدهم:

خزانه دار یک
"عشق مهربان"

دو غزل نذر دو تا دیده ی زیبا کردم
عاشق شعر شدم شور تماشا کردم

بیت دوم که زدم دست به اندام قلم
جلوهء دیگری از چشم تو پیدا کردم

هر چه مضمون نکو بود در آن چشم سیاه
همه را مثل خودت بین غزل جا کردم

طرح چشم تو چنان در غزلم جا خوش کرد
که در این شهر دو صد ولوله بر پا کردم

شعر من شور گرفت و غزلم اوج گرفت
همه گفتند که من میل به رویا کردم

زار و بیمار نشستم سر دیوار غمت
دو سه تا بیت دگر از تو تمنا کردم

تا که آگاه شد این شهر غزل مال تو بود
شورشی کرد به پا آنچه هویدا کردم

همه ی شهر رقیبم شد از این طبع خراب
قافیه باختم و وصف تو حاشا کردم

تَلفــیق دو عَطــر ... زندگـی یعنـی ایـن

لَبخنــد دو چَتــر ... زندگـی یعنـی ایـن

پاییــز بـرای عِـشـق، فصـل خوبـی سـت

نقطـه سـرِ خـط .

زندگـی یعنـی ایـن ...

صدایت به پاییز رفته

هر چه میگویی دلم

میریزد...!

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این خانه ویرانه ندارد

دل را به کف هر که دهم باز پس آرد
کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

در بزم جهان جز دل حسرت کش مانیست
آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد

دل خانه عشقست خدا را به که گویم
کارایشی از عشق کس این خانه ندارد

گفتم مه من! از چه تو در دام نیفتی
گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد

در انجمن عقل فروشان ننهم پای
دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد

تا چند کنی قصه اسکندر و دارا
ده روزه عمر این همه افسانه ندارد

از شاه و گدا هر که در این میکده ره یافت
جز خون دل خویش به پیمانه ندارد

سرد شده ای
درست مثل این چایی
اما نمی دانم چرا از دهان نمی افتی!

"محسن حسینخانی"

دلم بهانه‌گیر شده

زندگی می‌خواهد

عشق می‌خواهد

سفر می‌خواهد

هوای تازه می‌خواهد

قشنگی می‌خواهد

نه

هیچکدام از اینها را نمی‌خواهد

خوب من...

دلم تو را می‌خواهد.....

حکایتِ بارانِ بی امان است


این گونه که من


دوستت می‌ دارم ...

شوریده وار و پریشان باریدن


بر خزه ها و خیزاب‌ها


به بی‌ راهه و راه‌ها تاختن


بی‌تاب ، بی‌ قرار


دریایی جستن


و به سنگچین باغ بسته دری سر نهادن


و تو را به یاد آوردن


حکایت بارانی بی‌ قراراست


این گونه که من دوستت می‌دارم ...

گفتم: « بدوم تا تو همه فاصله ها را
تا زودتر از واقعه گويم گله ها را
چون آينه پيش تو نشستم که ببينی
در من اثر سخت ترين زلزله ها را
پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نيست
از بس که گره زد به گره حوصله ها را
ما تلخی نه گفتنمان را که چشيديم
وقت است بنوشيم از اين پس بله ها را
بگذار ببينيم بر اين جغد نشسته
يک بار دگر پر زدن چلچله ها را
يک بار هم ای عشق من از عقل مينديش
بگذار که دل حل بکند مسئله ها را...
محمدعلی بهمنی

شدم شاعر كه شايد يك شب از شب هاى بيتابى

دلش عاشق شود، خواننده ى آثار من باشد...

میان دفتر شعرم ،
......... مرا گم کردی و رفتی .
نوشتم بی تو میمیرم ،
.......... تبسم کردی و رفتی .

نوشتم بی تو غمگینم ،
........ نوشتم بی تو افسرده ،
مرا با این صفتها هم ،
........ تجسم کردی و رفتی .

نوشتم بعد تو شبها ،
دل من ماندِ و غمها ،
تو با غمهای این شبها ،
....... تفاهم کردی و رفتی .

شنیدی عشق در قلبم ،
عمیق و بی نهایت بود ،
گمانم بر دل کوچک ،
....... ترحم کردی و رفتی .

نوشتم بین صد واژه ،
مرا پیدا کن و برگرد ...
میان شعرها اما ،
.... مرا گم کردی و رفتی ...

آسمان جای عجیبیست نمی دانستم

عاشقی کار غریبیست نمی دانستم

عمر مدیون نفس نیست نمی دانستم

عشق کار همه کس نیست نمیدانستم

کاش رویاهایمان روزی حقیقت می شدند

تنگنای سینه ها دشت محبت می شدند

سادگی مهر و وفا قانون انسان بودن است

کاش قانون هایمان یکدم رعایت می شدند

اشکهای همدلی از روی مکر است و فریب

کاش روزی چشمهامان با صداقت می شدند

گاهی از غم می شود ویران دلم

ای کاش بین دلها غصه ها مردانه قسمت می شدند

من تمنا کردم

که تو با من باشی

تو به من گفتی

-هرگز

-هرگز

پاسخی سخت و درشت

و مرا غصه ی این هرگز کشت!

گفتن "دوستت دارم" ها
هیچ فایده ای ندارد!
باید آنها را
روی سنگفرش خیابان نوشت...
شاید رهگذری خواند
دلش تپید...
ماند و نرفت.
وگرنه،
گفتن های من،
همه را مسافر کرد .

علیرضا اسفندیاری

ﮔـــﻠﻪ ﺩﺍﺭﻡ ...
ﺍﺯﮐﻪ, ﻧﻤـــــﯿﺪﺍﻧﻢ ....
ﺍﺯﭼﻪ,ﻧﻤـــــــــﯿﺪﺍﻧﻢ ..... ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫـــﺎ ﺩﺭﺩﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ
ﺳﻨﮕـــﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ،ﮐــــﻪ ﻧﻤــﯿﺪﺍﻧﻢ ﺩﻟــﯿﻠــﺶ
ﮐﯿﺴﺖ, ﭼﯿﺴﺖ ...
ﺑﯽ ﺣــــــﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ... ﺧـــــــﺴﺘﻪ ﺍﻡ ... ﺍﺯ ﺗﻤـــــﺎﻡ
ﺟﻬـــﺎﻥ .... ﺩﻟـــــــــﻢ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ،
ﻭ ﺍﻧﺪﮐﯽ آﺭﺍﻣـــــﺶ.... !!!!
گفتند اَشكــــــ بريز ، خالي ميشوي....
خالي كه نشدم هيچ....
پُر شدم از بي كســــي
كه چرا كسي اَشكـــــ هايم را پاك نميكند
و بگويد اَشكــــــ نريز
تو من را داري......
"تنها"

دیوانه شدم در طلبت بس که به دیوان،
هی فال زدم، فال زدم، تا تو بیایی!

"حافظ" خبری از تو ندارد که بگوید ،
میترسم از این بی خبری، ماه رهایی!

از من که دچارت شده ام یاد نکردی،
در وقت سفر با غزل تلخ جدایی!

با این همه تنهایی و رسوایی و دوری،
"شاعر" شده ام تا که بگویم که خدایی!

خال لب تو نقطه ی پرگار وجود است،
اصلا تو خودت دایره ی قسمت مایی...