۲۰:۰۹ ۱۳۹۳/۹/۶
یکی از مهمترین و حساسترین مسایلی که زوجین جوان و پدر و مادران آینده می بایست حتما به آن توجه کنند ، مسئله تربیت فرزند و یا فرزندان میباشد!!! از نظر اقتصادی و مالی ،خب اگر به این نکته توجه و باور داشته باشیم که هرآنکس که دندان دهد نان دهد و خدای عزو جل روزی دهنده است ، آرامش فکری و ذهنی پیدا میکنیم.ولی مسئله تربیت و پرورش انسانی که خود دلیل و موجب به وجود آمدنش هستیم و خودمان به خواست خود انتخابش میکنیم، مسئله بسیار مهم و حیاتی است که به سادگی نمی توان از کنار آن گذشت!!! و بزرگترین مسئولیت و تعهد در زندگی پدر و مادر است!!!!سلامت جسمی و روحی و روانی یک فرزند کاملا در دستان یک پدر و مادر خوب و متعهد میباشد. البته موارد نادر هم هست که از عهده آنان خارج است و به مشیت الهی بر می گردد!!! ولی با توجه به مطالب بالا، و بر اساس تجربه و با نظر به دیدگاه های روانشناسی، معتقدم هر چه که فاصله سنی پدر خانواده با فرزندانش کمتر باشد،تأثیر مثبت بسیار بسیار زیادی در تربیت و پرورش فرزندانش دارد!!! به قول معروف پدر جوانتر سرحال تر و شوق وذوق بیشتری دارد و حوصله زیادتری برای وقت گذرانی با فرزندش و خانواده اش دارد!!! و شاید خودش بیشتر در زمینه فعالیتهای گروهی و عادات عمومی و اجتماعی پیشنهاد دهنده باشد تا فرزندان!!!به عبارت دیگر پدری که از لحاظ سنی فاصله کمتری با فرزندانش دارد، دارای فرزندانی به مراتب تنومندتر و سالمتر می باشد و در نتیجه بهتر می تواند با آنان رابطه حسنه ای برقرار کند و مشکلات آنان را دریابد!!! مخصوصا در سنین نو جوانی و جوانی!!!! و بچه هاهم از داشتن پدری سرحال و تنومند و شاداب بیشتر لذت می برند! پدری که میخواهد در فعالیتهای ورزشی و هیجانی شرکت کند خب مسلما بهترین یار ویاورش و دوستش فرزندش هست !!چه دختر و چه پسر!!! و برای یک فرزند هم مخصوصا دختران نو جوان و جوان!!!بهترین و وفادارترین و مطمئن ترین دوستی که میتواند با اوقات فراغت خوشی را سر کند پدرش هست!!! و علائق و دلبستگیهای دیگر کخ خود بهتر میدانید.پس به نظرم یک پدر خوب ، پدری است که بتواند رابطه بسیار محکم و پایدار دوستی با فرزندش داشته باشد که البته نقش پدر در این مورد خیلی خیلی بیشتر از مادر هویداست!!!! پدر نقش به سزایی در سرزندگی و شادابی فرزندانش دارد!!!!وظیفه پدر فقط تهیه امور مالی و برطرف کردن نیازهای مادی نیست! نقش بیشتر او در برآورده کردن نیازهای روحی و روانی نوجوان و جوانش بیشتر مشهود می باشد!!!از اینرو بهتر است زوجین جوان در هنگام تصمیم گیری برای قبول تعهد فرزند، و فرزند آوری ، ذهنشان معطوف این نکته بسیار مهم باشد تا اموری دیگر که تمهید و جبران آن امور بسیار جزیی و پیش پا افتاده و ساده است!!!پس خوب است که ما در مرحله اول به تواناییهای خود در تربیت فرزندمان در کلیه مراحل سنی او بیاندیشیم و نقشه و پلانی برای آن تصور کنیم تا بتوانیم زمان بندی مناسبی جهت پذیرش موجودی دوست داشتنی که خودمان او را خواسته ایم،پی ریزی نماییم
