گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت دوم
بخش دوم
دیگه مراقب بودم خوابم نبره ... باید بیدار می موندم ...
مرتب از جام بلند می شدم و می نشستم ...
نمی دونستم اگر خانجان منو با این حال روز ببینه چی میگه ؟ ولی دیگه برام مهم نبود ...
هر چی به اون نزدیک تر می شدم , دلم بیشتر قرار می گرفت ...
خیلی دلم براش تنگ شده بود ... داغ دوری اون مدت ها تو دلم مونده بود ...
چند بار با علی پیشش رفته بودم ولی یک دل سیر نمی تونستم ببینمش ...
علی سر کار می رفت و اون زمان رفت و آمد به چیذر کار آسونی نبود ...
برای اینکه خوابم نبره یاد اون روزا افتادم ... روزهای بچگی و بی خبری ...
یاد روزی که سرنوشت من عوض شد و حالا که چهارده سال بیشتر نداشتم اتفاقات زیادی برام افتاده بود ...
یادم اومد ...
پنج ساله بودم ... صدای خروس و بوی چای و نون و صدای به هم خوردن سطل های شیر که آقا جانم و حسن و حسین برای دوشیدن گاوها می بردن , منو از خواب بیدار کرد ...
بدون اینکه چشم هامو باز کنم دست هامو طبق معمول باز کردم و صدا کردم : خانجان ... من بیدار شدم ...
گفت : قربونت برم خانم خانما ...
بعد دامنشو جمع کرد و با دستش کرد لای پاش و نشست کنارم ... این عادت اون بود ...
بعد منو به آغوش گرفت ... سرمو گذاشتم تو سینه اش و مثل همیشه لوسم کرد ...
پشت سر هم موهامو نوازش می کرد و می گفت : خوشگل بشی ایشالله ... خانم بشی ایشالله ... دمبه بشی , لمبه بشی ... چاق بشی , چله بشی ...
بعدم یک ماچ آبدار از لپم کرد و صداشو نازک کرد و با ادا گفت : پاشو دست و صورتت رو بشوررررم , آقا جانت بیییاد ناشتایی بخوریییم و با دخترم بررریم سر کار ... باشه ؟ ...
گفتم : خانجان امروز می دی منم گندم درو کنم ؟
گفت : بله که می دم , چرا نمی دم ... اما تو الان خیلی کوچولویی بذار بزرگ بشی , چشم ...
خودش همین طور که با من حرف می زد , صورتم رو شست و لباسم رو عوض کرد ...
من دستم رو هم تکون نمی دادم ...
بعد منو نشوند سر سفره و برام چایی ریخت و خودش شکر ریخت توش و هم زد ...
ناهید گلکار
