گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت سی و هفتم
بخش پنجم
گفتم : این چه حرفیه می زنی ؟ می دونی که من عزادارم , نباید اینو می گفتی ... اون بیچاره چیکار به کار من داره ؟ می خواد اینجا رو روبراه کنه ...
گفت : به خدا سه ساله مسئول اینجاست , ده بار اینجا نیومده ... حالا هر روز برای چی اینجاست ؟
گفتم : زبیده جان تو رو خدا فکر بد نکن , من شوهرمو دوست داشتم و به جز اون هیچ کس رو نمی خوام ... اصلا این حرفا رو نزن , باور کن که آقا هاشم به خاطر من اینجا نمیاد ...
منم بهت قول می دم نمی ذارم اذیت بشی ...
تو مثل مادر منی ... بیا دست به دست هم بدیم و این بچه ها رو خوشحال کنیم ...
ببین امروز سیزده بدره , پاشو کمک کن یک باقالی پلوی خوشمزه برامون درست کن ... بقیه کارا با من ...
و بغلش کردم ...
اونم دست انداخت گردن منو و گفت : باشه لیلا جون ...
چشم , هر چی تو بگی ... فقط هوای منو داشته باش , جایی ندارم برم ...
گفتم : بهت قول دادم دیگه ...
اون روز با کمک بچه ها تو حیاط کنار باغچه , گلیم ها رو پهن کردیم ...
میز دفتر رو با صندلی هاش بردم تو حیاط و همه چیزایی رو که آماده کرده بودم چیدم روش و از بچه ها خواستم هر چی می خوان بخورن ...
یک عده با طناب بازی می کردن و عده ای هم دور من جمع شده بودن ...
می خواستم اونا رو هم سر حال بیارم ... دف رو آوردم و براشون زدم تا غمی که تو نگاهشون بود رو از بین ببرم و دل رنج کشیده ی اونا رو شاد کنم ...
به عشق اونا می زدم ولی یاد علی افتادم ...
اشک تو چشمم جمع شده بود ... وقتی من دف می زدم , اون سر شوق میومد و می خوند ... زیر لب شعرهای اونو تکرار کردم ...
چشمم رو بستم و زدم و زدم ... احساس می کردم روبروم ایستاده و تماشام می کنه ...
اونقدر که دلم می خواست فریاد بزنم و صداش کنم و بگم علی دلم برات تنگ شده , برگرد ... تنهام نذار ...
تو این دنیای بی رحم موندم با یک مشت بچه ی از خودم بدبخت تر , من باید چیکار کنم ؟
چطوری زندگی اینا رو نجات بدم ؟ ... علی کمکم کن ...
ناهید گلکار
