گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت چهلم
بخش ششم
انیس الدوله صداشو بلند کرد و گفت : بسه لیلا , دیگه نمی خوام چیزی بشنوم ... اون زمان که اینجا زیر نظر بلدیه بود تا حالا , ما بودیم ... حالا تو اومدی می خوای کار یاد من بدی ؟ ...
برو به کارت برس , فضولی هم تو کار دیگران نکن ...
گفتم : ببخشید , شما منو اشتباه شناختین ... من اهل این کاری که شما میگین , نیستم ...
نمی تونم , من باید به همه کار دخالت کنم ... باید زندگی این بچه ها بهتر کنم , باید به دردشون برسم و برای این کار هم توانشو دارم هم شعورش رو ... و اینو ثابت کردم ...
ولی اختیار می خوام ... نمی دین ؟ باشه , من می رم ... نمی تونم اینطوری زیر دست زبیده کار کنم که خودش سواد خوندن و نوشتن نداره و زنی هست که احساسی نسبت به این بچه ها نداره ...
ممنونم انیس الدوله که اینقدر به فکر این یتیم ها هستین ...
درو زدم به هم و از اتاق اومدم بیرون ...
با سرعت رفتم وسایلم رو جمع کردم و کیفم رو برداشتم ...
بچه ها همه متوجه ی این جر و بحث ها شده بودن ... از اتاق هاشون اومده بودن بیرون و با نگاهی ملتمسانه ازم می خواستن کوتاه بیام ...
ولی دیگه بعد از رفتاری که با من شد و حقم نبود , نمی تونستم اونجا بمونم ...
اون سه نفر هنوز تو اتاق بودن و زبیده هم خودشو نشون نمی داد و جلو نیومد ...
با سرعت وارد حیاط شدم ... صدای شیون بچه ها و لیلا جون گفتن اونا بلند شد ...
می شنیدم ولی بغض کردم و رومو برنگردوندم ...
بین اون صداها , صدای انیس الدوله رو شنیدم که صدام می کرد : لیلا , برگرد حرف بزنیم ...
به راهم ادامه دادم چون نمی خواستم اشک های منو که صورتم رو خیس کرده بود , ببینن ...
از در زدم بیرون و با عجله دویدم .... زود یک تاکسی گرفتم و سوار شدم ... خودمو به خونه رسوندم ... در حالی که بی اختیار تمام مسیر رو گریه کردم ...
به این فکر می کردم که اگر آقا هاشم بفهمه چیکار می کنه ؟
آیا اونم با انیس خانم موافقه ؟
صدای گریه بچه ها تو گوشم بود ... می دونستم اونا بعد از من حال روز خوبی نخواهند داشت و این بیشتر دلم رو می سوزوند ...
از در حیاط رفتم تو خونه تا خاله منو نبینه ...
ناهید گلکار
