گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت پنجاه و هشتم
بخش سوم
عفت خانم ویولن خودشو داد دست من و خندید و تو چشمم نگاه کرد و گفت : اتفاقا منم بهش همینو گفتم ... اون لیلایی که من می شناسم اینو ازت قبول نمی کنه , خودتو آماده کن ...
اونم گفت من می دونم چیکار کنم که قبول کنه ...
کاش باهاش شرط بسته بودم ... خوب , بزن ببینم امروز چیکار می کنی ... این قطعه جدیده , تازگی صبا اونو می زنه ... خیلی قشنگه ...
ویولن رو گذاشتم روی شونه ام و آرشه رو دستم گرفتم و شروع کردم به زدن ...
از خودم بیخود شدم ... اونقدر اون قطعه ساده و دلنواز بود که با روح من هماهنگ شده بود ...
از اول تا آخر ... و دوباره و دوباره ...
موقع زدن , صورت هاشم اومد جلوی نظرم که اونقدر ناراحت ازم جدا شده بود ...
اما اعجازی تو اون قطعه بود که منو برد به دنیای رویاهای خودم ...
وقتی کارم تموم شد , خیلی حالم بهتر بود ...
موقع خداحافظی , عفت خانم گفت : لیلا جون , تو هنوز سنی نداری که اینقدر ادای بزرگترها رو در میاری ... ول کن غم های این دنیا رو ... هر کاری رو دوست داری انجام بده , چه غلط چه درست ... جوونی برای همینه , لازم نیست همه ی کارات درست و حساب شده باشه ...
یکم بچگی کن ... حالا چه عجله ای داری به این زودی بزرگ بشی ؟
باور کن وقتی انیس از تو می گفت , من پیش چشمم یک زن بیوه ی سرد و گرم چشیده رو مجسم کردم و وقتی تو رو دیدم , جا خوردم ...
با اینکه قدت و هیکلت بزرگ شده , صورتت نشون می ده که هنوز بچه ای و بچگی نکرده داری بار این زندگی رو به شونه هات می کشی ...
چشمم پر از اشک شد ... از ته دل من می گفت ... از سوزی که اون روزا قلبم رو به آتیش کشیده بود می گفت ...
گفتم : دیگه نمی شه عفت خانم ... وقتی بزرگ شدی , حتی اگر ادای اونم در بیاری برنمی گردی به بچگی .. .
خجالت می کشی ... از خودت شرم داری ... زمونه منو با درد و رنج آشنا کرد و من ناخواسته بزرگ شدم ...
و برای هر روزش , یک سال پای من نوشت ...
ناهید گلکار
