گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت هشتادم
بخش پنجم
تا روز هفت وقتی از خاک برمی گشتیم , هاشم رفته بود که مادر و خواهراش رو راهی کنه ...
همه اون شب خونه ی خاله شام دعوت بودن ...
حسین منو تنها گیر آورد و بازوی منو گرفت و در حالی که اشک تو چشمش جمع شده بود , به زور کشید کناری و گفت : تو چرا با من حرف نمی زنی ؟ تو تنها خواهر منی ... عزیز منی ...
من چیکار کردم که تو از دستم اینقدر ناراحتی ؟ ...
گفتم : واقعا نمی دونی یا خودتو زدی به اون راه ؟
گفت : نمی دونم , به پیر و پیغمبر نمی دونم ... منِ بدبخت که دارم زندگی خودمو می کنم , به کار تو کاری نداشتم ... حرفی زدم ؟ دستم رو جلوت دراز کردم ؟ اصلا تو رو دیدم که دلتو برنجونم ؟
گفتم : گله های من باشه برای بعد ... با خانجان چیکار کردی ؟ برای چی نمی اومدی دنبالش ؟ ... چرا یک سر بهش نمی زدی ؟ ... چرا وقتی بچه ات به دنیا اومد نیومدی ببریش ؟
گفت : آبجی جون به خدا فکر می کردم پیش تو خوشحاله , اینجا همش برای تو گریه می کرد ... خوب اگر می خواست بیاد , چرا نیومد ؟ مگه من بهش گفتم نیا ؟
بچه ها که به دنیا اومدن , گفتن عروسی توئه ... دیدم اگر بیام دنبالش , دلش پیش تو می مونه ...
یکی نباید می برد و میاوردش ؟ ... من گرفتار بودم ... به خدا می خواستم فردای عروسی بیام بیارمش , به کمکش احتیاج داشتم ... مادر شریفه از دو تا بچه نمی تونست مراقبت کنه ...
آخه مادرم بود , مگه می شه بدشو بخوام ؟
گفتم : همینو بهت می گم , برات بسه ... اون شب از غصه ی کارای تو و حسن دق کرد ... می دونستی ؟
حالا برو وجدانت رو آروم کن ... این حرفا رو به وجدانت بزن ... البته اگر می تونی ...
خودتم می دونی که داری بهانه در میاری ... می دونی که اگر آدم کسی رو خواسته باشه , بدون بهانه می ره طرفش و تنهاش نمی ذاره ...
پس تو مادرت رو به زبون می خواستی و حالام چون بهش احتیاج داشتی , می خواستی ببریش ...
از این به بعد در حسرت یک نگاه مهربونش بمون و تا ابد بسوز ...
چون اگر خانجانم تو این سن کم از این دنیا رفت , مقصرش تو بودی و بس ...
دیگه باهات حرفی ندارم ... برو با زن و دخترت خوش باش ...
ناهید گلکار
