گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت هشتاد و سوم
بخش چهارم
احساس غریبی می کردم ... نمی تونستم با هیچکدوم ارتباط برقرار کنم ... انگار از جنس هم نبودیم ...
میز آماده شد و انیس خانم همه رو دعوت کرد برای صرف شام ...
شاید بیشتر از بیست نوع غذا اونجا چیده شده بود ...
نگاه من به میز و فکرم دنبال شکم همیشه گرسنه ی بچه ها ...
و صورت انیس الدوله که با بزرگ نشون دادن کارای خیرش , خوشحال بود از اینکه آدم نیکوکاریه ...
همه با آداب خاصی غذا می خوردن و من از این همه تشریفات سر در نمیاوردم ...
به دو دلیل اشتها نداشتم ... هم از ته بندی که کرده بودیم , هم از به یاد آوردن نگاه حریص بچه هام وقتی یک خوراکی خوب بهشون می رسید ...
هاشم مرتب اصرار می کرد ولی من فقط با اون غذاها بازی کردم ...
بعد از شام , انیس الدوله پاشو انداخت روی هم و گفت : هاشم , ویولن لیلا رو بیار ... یکم برامون بزنه ...
هاشم برافروخته شد و گفت: نه مادر , لیلا عزاداره ... تازه خیلی خسته است ...
انیس خانم خودشو از تک و تا ننداخت و با خنده به من گفت : لیلا جون , عزیزم , دیدم که اون شب زدی ...
برامون می زنی دخترم ؟ من خیلی دلم می خواد ...
گفتم : مادر ببخشید , ان شالله فرصت دیگه ... امشب واقعا نمی تونم , دو شبه نخوابیدم ...
گفت : باشه , عزیزم ... درکت می کنم , یکم بزن ...
آذر گفت : چرا اذیتش می کنین مادر ؟ ... خسته است دیگه , حالا باشه یک شب دیگه ...
هاشم از جاش بلند شد و یک تعظیم طرف مهمون ها کرد و گفت : استدعا می کنم ما رو ببخشید , باید بریم بالا ... لیلا صبح زود می ره سر کار ...
و دست منو گرفت و در حالی که همه متوجه ی ناراحتی اون شده بودن , خداحافظی کردیم و رفتیم ...
ناهید گلکار
