گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت هشتاد و ششم
بخش ششم
اونقدر آرشه رو , رو ویولن کشیدم که عفت خانم دستم رو گرفت و گفت : لیلا جون ... لیلا , بسه دیگه ...
و سعی کرد سازم رو بگیره ...
به شدت به گریه افتادم و با صدای بلند , هق هق زدم ...
نشستم رو زمین و هاشم منو گرفت تو بغلش و روی سینه اش محکم نگه داشت ...
دستم رو انداختم دور گردنش و گفتم : منو از اینجا ببر ... زود باش ... عفت خانم , ببخشید ...
گفت : الهی بمیرم ... راست میگی , از دست دادن مادر خیلی سخته ... دیگه اعصا‌ب برات نمونده ...
هاشم زیر بغلم رو گرفت و عفت خانم سازم رو آوردم و سوار شدیم و راه افتادیم ...
داشتم فکر می کردم ... راهی بوده که خودم انتخاب کردم , راهی که در اون زمان من به ناچار رفته بودم و حالا برگشتی براش نبود ...
پس باید خودم رو با این زندگی وفق بدم ... باید شوهرم رو نگه دارم تا همیشه همین طور دوستم داشته باشه ...
می خواستم هاشم رو دوست داشته باشم تا از این تاری که دور خودم پیچیده بودم , بیرون بیام ...
باید هر اونچه که باعث می شد از هاشم دور بشم رو از یاد می بردم و دل به اون ببندم ...
تا من فقط به هاشم به چشم کسی نگاه می کردم که حامی من باشه و کسم بشه , محال بود به جایی برسیم و حتما این شکاف یک جایی خودشو نشون می داد ...
و یک مرد به خوبی سردی یک زن رو احساس می کنه و هیچ دردی بدتر این نمی تونه براش باشه ...
اون شب برای اولین بار وقتی خواست بغلم کنه , خودمو مشتاق نشون دادم و رفتم تو آغوشش و تا صبح سرمو از روی سینه اش برنداشتم و فردا صبح هم اسمی از پرورشگاه نیاوردم ...
هاشم سر از پا نمی شناخت ... خوشحال بود و سر به سر سلطان جان می ذاشت و بلند می خندید ...
با هاشم و انیس خانم ناشتایی خوردیم و منتظر آذر بانو موندیم که برای ناهار بیاد ...
و این اولین روزی بود که من احساس کردم عضوی از اون خانواده شدم ...
ناهید گلکار
