گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت نود و دوم
بخش هشتم
عیلخان روز به روز با من سردتر می شد و دست به من نمی زد ...
تا اینکه یک روز یکم تریاک پیدا کردم ... خواستم خودمو بکشم ... ولی ترسیدم ... دلم نمی خواست بمیرم ...
این بود هر چی لازم بود از تو خونه تهیه کردم و تو اتاقم کشیدم ...
دفعه اول حالم بد شد و بالا آوردم , طوری که همه فکر کردن آبستن شدم ... ولی بعد یک بی خیالی بهم دست داد و انگار رو هوا بودم و تا صبح راحت خوابیدم و دیگه گریه نکردم ...
خوب معلومه دیگه بازم می خواستم از این دنیا دور بشم , برای همین کشیدم و کشیدم ... هر روز صبح , بعد از ظهر ...
نصف شب ها که منتظر علیخان بودم و می دونستم یا رفته کافه و یا خونه ی داییش مونده ...
اونقدر می کشیدم تا اون برگرده ... گاهی مرگ رو جلوی چشمم می دیدم ...
ولی اون حس پرواز و بی خیالی و سر خوشی باعث می شد دوباره برم سراغش ...
تا یک روز علیخان فهمید ...
از همه پنهون کرد ولی مدام به من می گفت بذارش کنار ... منم می گفتم باشه , حتما ...
و بازم این کارو به صورت افراطی انجام می دادم و هر وقت تریاک نداشتم وادارش می کردم برام بیاره ...
برای همین توی یک مدت کوتاه به این حال و روز افتادم ...
چند بار اومد و دید که مثل مرده رو تخت یا رو زمین افتادم ...
سعی کرد ترکم بده ... دیگه برام نمیاورد ...
خودم می رفتم و از تو بساط پدرش برمی داشتم ... مادرش شک کرده بود ولی به روی خودشش نمیاورد ...
تا اون روز گفت بهت نمی دم ... می خواست تو اتاق حبسم کنه که فرار کردم ...
نمی دونم چرا رفتم خونه ی مادر ؟ ... فکر کنم به حساب اینکه بترسونمش و برام تریاک بیاره ...
که دیگه اینطوری شد ...
دیر رسید و همه چیز لو رفت ...
لیلا ؟ چرا چیزی نمیگی ؟
گفتم : چی بگم ؟ من آدم های ضعیفی مثل تو رو درک نمی کنم ... نمی فهمم اصلا ... از غصه داشتم می مردم و تریاک کشیدم , مفهمومش برای من اینه که به اندازه یک ارزن برای خودم ارزش قائل نیستم ...
من در مقابل ظلم سکوت نمی کنم و خودمو تا حد یک حیوون پایین نمیارم ...
گفت : تو از روزگار نکشیدی که این حرف رو می زنی ...
ناهید گلکار
