گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت نود و نهم
بخش سوم
از اینکه اجازه داده بود بمونم , خوشحال شدم ...
دوباره برگشتم و دراز کشیدم ...
ولی صدای هاشم تو گوشم بود که می گفت : خدمتت می رسم ... تکلیفت رو روشن می کنم ... اون روی منو ندیدی ...
یادم میومد من یک بار با این تهدید از خونه ی عزیز خانم فرار کرده بودم ...
چقدر این جمله روی من اثر می ذاشت ... انگار ناخودآگاه یک ترسی تو وجودم مینداخت که نمی تونستم باهاش مبارزه کنم ...
فردا صبح که از خواب بیدار شدم , حالم خیلی بهتر بود ...
فورا به خودم رسیدم ... لباس خوب پوشیدم چون می دونستم انیس خانم میاد و اون دوست نداره من نامرتب باشم ...
از هاشم خبری نشد ...
روضه شروع شد و بعد هیئت اومد تو حیاط و صدای حسین حسین فضا رو پر کرده بود ...
یک مرتبه دلم به شدت گرفت و با صدای بلند بدون اختیار گریه کردم ...
احساس می کردم همه مراقب من هستن ...
ملیزمان مرتب برای من شربت میاورد و به زور به خوردم می داد ...
چادرمو کشیدم تو صورتم و رفتم جلوی پنجره ... و هر چی نگاه کردم از هاشم خبری نبود ...
انیس خانم که همیشه تو مجلس های خاله حضور داشت , نیومده بود و وقتی از خاله پرسیدم , گفت : حالا نیاد , چی میشه مگه ؟ تو بهش فکر نکن ...
ولی من تا شب چشمم به راه بود و هر کس وارد خونه می شد منتظر بودم منو صدا کنه و بگه لیلا , هاشم تو رو می خواد ...
ولی خبری نشد ...
به میلزمان گفتم : برو به هوشنگ بگو ببینم از هاشم خبری نداره ؟
یک مرتبه با لحن بدی گفت : تو چیکار به هاشم داری ؟ نیومده که نیومده باشه ...
گفتم : آخه انیس خانم و آذر هم قرار بود بیان ...
گفت : لابد کاری براشون پیش اومده ....
ولی دلم طاقت نداشت و بیقرار شده بودم ...
از پنجره بیرون رو نگاه می کردم تا بلکه هاشم رو ببینم ...
خان زاده و هوشنگ از بیرون اومدن تو حیاط ...
چادرمو سرم کردم و رفتم و هوشنگ رو صدا کردم ...
ناهید گلکار
