گندم زارهای طلایی 🌾🌾
قسمت صد و چهارم
بخش اول
وقتی برگشتم خونه , انیس خانم رو از همیشه نگران تر دیدم ...
با اضطراب راه می رفت و می گفت : منتظر خبری از هاشم هستم , یکی بهم قول داده ازش برام خبر بیاره ...
دارم دیوونه میشم , هاشم اصلا اینقدر بی فکر نیست که این همه مدت به ما خبر نده ...
وقتی من این همه استرس اونو دیدم , فهمیدم که باید یک اتفاقی افتاده باشه ...
گندم رو از بغل سلطان گرفتم ..که بی تاب شیر بود ... همون جا نشستم ...
در حالی که به اون شیر می دادم , با نگرانی پرسیدم : یعنی شما فکر می کنی بلایی سر هاشم اومده ؟ ...
گفت : خدا اون روز نیاره , من که دیگه طاقت ندارم ... ولی میگن اونجا شهر تمیزی نیست ...
حالا اونا رو ول کن , می ترسم تصادف کرده باشه ...
سلطان گفت : ای بابا , چرا نفوس بد می زنی ؟ خدا نکنه ...
هفت قرآن در میون , حتما سالمه ... دیگه نبینم از این حرفا بزنی ...
انیس با تندی گفت : سلطان , حوصله ندارم ... یک چیزی بهت میگم ها ... باز تو خودتو نخود آش کردی ؟ به تو چه مربوط ؟ هان ؟
نمی فهمم آخه به تو چه ؟ پسر منه , هر چی دلم بخواد میگم ... برو دنبال کارت ...
سلطان طبق معمول به روی خودش نیاورد و به من گفت : نه لیلا جون , بهت قول می دم سُر و مُر گنده برگرده ...
انیس با عصبانیت پرسید : خوب بگو کی میاد جادوگر ؟
تو که همه چیز رو می دونی بگو دیگه ...
گفت : خودتم می دونی که وقتی هاشم سالم باشه , من می فهمم ... یادت نیست اون شب که تصادف کرد , من تا خبر تصادفش نیومده بود تو اون یخ بندون تو حیاط بودم ؟
الانم میگم سالمه , به زودی هم میاد ... حتما نامه رسون نامه ی اونو گم کرده یا دیر آورده ...
هان لیلا ؟ اون شب که تو باغ گیر کرده بودیم نگفتم هاشم داره میاد و اومد ؟
انیس خانم فریاد زد : خفه شو دیگه ... تو آخر منو می کشی ...
سلطان , از جلوی چشمم دور شو ...
گفتم : مادر , تو رو خدا آروم باشین ... حرف بدی که نمی زنه , یک امیدی به ما می ده ... ما هم که الان به امید احتیاج داریم ...
ناهید گلکار
