سنگ خارا 🥀
قسمت بیست و یکم
بخش چهارم
همین طور که اشک می ریختم , ورقه ها رو جمع کردم و رفتم سر خیابون و تاکسی گرفتم ...
تو راه فکر می کردم ...
حق با امیره , اگر صبر می کرد حتی ازش عذرخواهی می کردم ...
آخ مامان چی بهت بگم وقتی نمی فهمی ؟ ... حتی دیشب حاضر نشد قبول کنه که کار خیلی بدی کرده ... هنوز از خودش حق به جانب دفاع می کرد ...
تمام این ماجرا به خاطر ندونم کاری اون بود و اگر منم مثل ثریا و سه تا خواهرام از همون اول خودمو داده بودم دست اون , الان با یک آدم غیرنرمال و غیرمنطقی داشتم عذاب می کشیدم ...
ولی اینکه مامان اونو بازیچه ی دست خودش کرده بود , حق با امیر بود ...
اما نمی دونم چرا فکر کرده بود منم تو این کار دست داشتم ؟ ...
آخرین امتحان بچه ها رو گرفتم و همون جا تومدرسه نشستم و ورقه ها رو صحیح کردم ...
دلم نمی خواست برم خونه ...
اونقدر دلم از مامان پر بود که می ترسیدم بازم با هم دعوامون بشه ... حوصله ی امان رو هم نداشتم ...
داشتم فکر می کردم قبل از اینکه بیشتر بهش علاقمند بشم , اونو از زندگیم بیرون کنم ...
تا کار ورقه ها تموم شد و نمره ها رو وارد کردم , ساعت نزدیک یک بود ...
خداحافظی کردم از در مدرسه اومدم بیرون ...
یاد خوابم افتادم ... وحشت کردم , ترسیدم امیر بیاد و آبروی منو ببره ...
با احتیاط سرمو انداختم پایین و از در مدرسه رفتم بیرون و با عجله از کنار پیاده رو راه افتادم ...
به محض اینکه یکی نزدیکم بوق زد , مثل صاعقه زده ها از جام پریدم و لرزه به اندامم افتاد ...
امان صدام کرد : نگار ...
با اینکه صدای اونو شناختم , بازم شک کردم نکنه امیر باشه ...
چشمم رو بستم و همین طور ایستادم ...
امان اومد نزدیک و گفت : نگار جان خوبی ؟
گفتم : واقعا تو بودی ؟ نه , خوب نیستم ...
گفت : بیا بریم ... بیا سوار شو ...
ناهید گلکار
